Over mijn ouders!!
Dit is mijn moeder!!!
Zij is op 21 mei 2012 overleden aan acute Leukemie....
Dit is wat ik heb voorgedragen op de crematieplechtigheid:
Vrijdag 25 mei 2012. CREMATIEPLECHTIGHEID VAN MN MOEDER.
Lieve Ma en aanwezigen,
Nu ik hier zo sta wil ik graag wat over mijn moeder vertellen.
Iedereen in deze zaal heeft zo zijn eigen manier van hoe die zich mijn moeder herdenkt.
Als ik jullie mijn herrineringen aan haar zou willen vertellen heb ik werkelijk een hele maand de tijd nodig om jullie dat te laten weten en mss kom ik dan nog wel tijd te kort.
Eén ding is zeker ze was een hartverwarmende, bijzondere, meelevende, superlieve en vooral een zorgzame moeder.
Zo ook bijvoorbeeld een tijd dat het niet goed ging met mijn gezondheid en ik daardoor niet goed zelfstandig voor Melissa kon zorgen, wie kwam toen helemaal naar Almere toe om mij bij te staan en te helpen in huis? Juist ja …mijn moeder. Zelfs ondanks ze zelf ook nog een huishouden had in Barendrecht, maar nee ik was belangrijker op dat moment in haar ogen. Ja echt ik kon me geen betere moeder wensen.
We hebben ook superveel lol met elkaar gehad…gewoon lekker effe uit ons dak gaan en dingen soms doen die af en toe mss niet echt door de beugel konden. Nu doel ik dus op een vakantie in Griekenland jaren geleden. We waren toen een kerk aan het bezoeken en wij waren de enige aanwezigen daar. Wij achter in de kerk achter een gordijn waar je helemaal niet mocht komen trok ik een toga aan en ma deed een stola om wat priesters altijd dragen tijdens een dienst. Opeens hoorden we de deuren van de kerk opengaan en we wisten niet hoe snel we ons moesten ontdoen van die kleding. We waren zo bang dat we betrapt zouden worden, maar achteraf hebben we er vreselijk hard om gelachen.
Verder stond mijn moeder bekend als iemand die altijd een eigen mening klaar had, terecht of niet… zij vond dat zo. Dat vond ik niet altijd makkelijk om mee om te gaan, durfde er ook niet altijd iets van te zeggen maar als ik er dan later over terug dacht had ze het vaak wel bij het rechte eind.
Ja echt lieve mensen ik heb een fantastische, mooie en dierbare tijd met mijn moeder gehad en ben supertrots op haar dat ze in de laatste maand van haar leven zo heeft gevochten voor zichzelf en de moed nooit heeft opgegeven.
Zoals de verpleging in het ZH mn moeder ook altijd noemde…ze is en was onze BIKKEL!!
Naar aanleding van de laatste maand wat ze nog heeft moeten doorstaan wil ik nu nog een gedicht voordragen…
Nagedachtenis aan mn lieve moeder.
Een mengeling van pijn en tranen
Met af en toe een sprankje hoop
Gedreven door een sterke wilskracht
Hoewel het onheil nader sloop
De gedachtenis zal altijd blijven
Te vroeg ben je van ons weg gegaan
We houden van je en zijn je dankbaar
Voor alles wat je hebt gedaan.
Waarom al dat vechten
Waarom al die pijn
Je wilde hier niet weg
Je wilde bij ons zijn
De strijd was oneerlijk
En geheel niet terecht
Je wilde nog graag verder
Maar verloor dit gevecht
Langzaam ben je van ons weg gegleden
Elke dag een beetje meer
Telkens werd je weer iets ontnomen
Dat deed jou en ons zeer
Het is een gemis, een stille pijn
Dat je nooit meer bij ons zult zijn
Geen woorden kunnen het beschrijven
De pijn die wij voelen om jou te laten gaan
De ongelijke strijd die jij moest strijden
Al vanaf het begin af aan
Geen woorden om het uit te leggen
Hoe graag je nog bij ons wilde zijn
Geen woorden kunnen het beschrijven
Wat we voelen doet zo`n pijn!
Lieve Ma, je leeft voort in mn hoofd en zekers in mijn hart!!!……….
********************************************************************************************************************
Dit is mijn vader!!!
Hij is op 22 januari 2013 overleden aan Longkanker...
Dit is wat ik heb voorgedragen op de crematieplechtigheid....
Maandag 28 januari 2013 CREMATIEPLECHTIGHEID VAN MIJN VADER
Lieve aanwezigen,
Ik kende pa al toen mn biologische vader nog leefde.
Hij kwam toen met zn toenmalige vrouw 1 x in de week bij ons in straat met zn tijdschriftenkarretje.
Dat was altijd dolle pret want dan hadden wij weer onze nieuwste tina.
Als ik dan weer zijn karretje in de straat zag zei ik: Jaaa, daar heb je ome-jan weer
Op een gegeven moment brak er een tijd aan dat zijn toenmalige vrouw en tevens mijn biologische vader kwamen te overlijden.
Mijn moeder deed in die tijd de was voor hem dus 1 a 2 x in de week ging ik op mn fiets de was over en weer brengen en kreeg ik van hem een heerlijke eierkoek.
Na enige tijd later ontstond er iets moois tussen Pa en mn moeder en begon er een relatie te ontstaan.
In februari 1978 besloten ze in Pa zijn huis te gaan samen wonen.
Dat was erg wennen voor ons allemaal, maar moet zeggen dat het hartstikke goed ging, tuurlijk heb je wel dingetjes, maar ja wie niet he?
In 1982 kreeg ik onverwachts een broertje…Jan-Willem wel te verstaan!!
Vanaf die tijd wilden we Pa dan ook papa gaan noemen, maar bij het woordje papa alleen al waren we al aan het lachen, gieren, brullen dus dat werkte gewoon niet dus is het verder altijd ome-jan gebleven en naar anderen toe sprak ik altijd over mn vader. Daar hebben we altijd vrede mee gehad en was ook voor iedereen gewoon geworden.
Ik moet zeggen dat ik een hele fijne en goeie jeugd met en bij hem gehad heb.
Hij werkte hard voor ons allemaal en had dan ook heel veel voor ons over.
Hij heeft mn zus en mij altijd als zijn eigen kinderen beschouwd en dat heb ik altijd heel erg in hem gewaardeerd, want we waren niet altijd zulke lieverdjes hoor en dat is dan ook een hele opgave natuurlijk om 2 kinderen van een ander op te moeten voeden. Hij heeft dan ook maar echt 1 keer een flinke klap op ons kont gegeven, maar toen hadden we het ook wel erg bont gemaakt moet ik zeggen., dus we hadden het op dat moment gewoon verdiend.
Vele jaren later bv, zat ik behoorlijk in de penarie en wie besloot me uiteindelijk te helpen?? Juist ja…Mijn Ome-Jan… mijn bonuspa!!!
In mei 2012 kreeg hij 2 grote klappen te verwerken….18 mei kreeg hij het vreselijke nieuws te horen dat zijn longkanker was terug gekomen. Hij kon dit nieuws niet eens met mn moeder delen want die lag op de IC aan allerlei toeters en bellen en werd in slaap gehouden en was dus niet aanspreekbaar.
Gelukkig waren Jan-Willem en ik er wel voor hem die bewuste dag.
4 dagen later…de 2e klap….mn moeder ging meer en meer achteruit en kwam uiteindelijk te overlijden.
Wat waren we intens verdrietig allemaal…..
Zijn vrouw/onze moeder waar hij zo ontzettend veel van hield was er niet meer…
Door dit intense verdriet ging hij zelf ook steeds meer en meer achteruit want ohoh wat miste hij haar toch zo erg. Hij belande een aantal keren in het ziekenhuis, waar hij wonder boven wonder toch steeds weer uitkwam en met zijn hulp thuis het wel weer redelijk redde tot de laatste keer en hij opnieuw in het ziekenhuis belandde.
Hij bleek niet meer thuis te kunnen blijven wonen in zijn toestand en moest vanuit het ziekenhuis verhuizen naar een Hospice.
Moet zeggen dat hij daar echt wel goed op zn plek zat want hij werd daar echt heel goed en liefdevol verzorgd.
Toen we op bezoek waren bij mn vader werd ik aangesproken door de geestelijke verzorger van Cadenza….
Pa bleek behoorlijk met zijn gevoel overhoop te liggen.
Het hoge woord kwam eruit dat hij zich afvroeg of hij wel een goeie vader voor ons geweest was in al die jaren.
Dit gevoel had te maken met de moeizame relatie die hij met zn eigen vader heeft gehad.
Uiteindelijk hebben we met Pa gesproken en hebben we hem gerust kunnen stellen dat hij zich dat absoluut niet hoefde af te vragen, want dat hij altijd goed voor ons is geweest.
Half januari ging hij toch weer opnieuw achteruit en kwam wat minder uit bed..voelde zich te zwak om ook maar iets te doen.
17 januari 2013 kreeg hij de controle-uitslag via de longarts….de kanker was verergerd en had ook meer pijn…we moesten gaan denken in weken ipv maanden….weer een keiharde klap die hij moest verwerken…
5 dagen later werd ik s’nachts door Jan-Willem uit bed gebeld met de mededeling dat het slechter ging met Pa.
Bij aankomst was Pa niet meer aanspreekbaar..hij had dan ook zijn morfine en een slaapprik gekregen…
Tegen 6 uur zei ik tegen Pa: Lieverd je hebt genoeg gestreden….Ma wacht op je..
Niet veel later blies hij zn laatste adem uit.
Ze zijn eindelijk weer samen!!!
Voor het laatst bijgewerkt op 11 april 2013.
Dit zijn de nummers die bij mn moeder zijn gespeeld tijdens de crematie....
Frans Bauer met Een trein naar niemandsland......
www.youtube.com/watch?v=_qJy4cOrPL0
Enya met Orinoco flow.........
www.youtube.com/watch?v=LTrk4X9ACtw
Dit zijn de nummers die bij mn vader zijn gespeeld tijdens de crematie....
Mieke Telkamp met Waarheen waarvoor.........
www.youtube.com/watch?v=iV711IKLftU
Klaus Wunderlich met send me an angel (alleen nu gezongen door de scorpions).......
www.youtube.com/watch?v=OD4x6AQuVp0