Wat gaat de tijd toch snel...

Woensdag 22 januari j.l. was het alweer een jaar geleden dat mijn vader is overleden.

Die dag ligt dan ook nog zo vers in mijn geheugen.... kan het dan ook nog steeds niet bevatten dat ze er beiden niet meer zijn. 

Soms lijkt het wel of het verdriet alleen maar erger wordt en dat ik ze steeds meer en meer ga missen en dat doet pijn....heel veel pijn zelfs. 

Ik heb dan ook huilbuien op de gekste momenten en laat het maar gewoon gebeuren, want het tegenhouden kost alleen maar nog meer energie... 

Ik ben dan ook in december 2013 proffesionele hulp gaan zoeken via mijn huisarts, want het lukt me niet (meer) op eigen kracht dit allemaal te verwerken.

Helaas duurt het wel erg lang allemaal voordat ik uiteindelijk hulp krijg..ben begin januari wel gescreend en besproken in het team en sta ik nu op een wachtlijst wat nog 6 tot 8 weken kan gaan duren, wordt er echt knettergek van, waarom moet het zo lang duren en kunnen ze me gewoon niet meteen de hulp geven waar ik al een tijd om vraag??? 

Woensdagmiddag belde er geheel onverwachts een lieve "Kroes"-vriendin op om mij even een hart onder de riem te steken, dat vond ik zo geweldig van haar en deed me dan ook weer erg goed, zo zie je maar weer dat er zekers mensen zijn die zo intens met je mee leven en dat voelt goed. 

Ik moet het dan ook zekers (met hulp) een plekje zien te geven zodat alle pijn, verdriet en gemis minder heftig wordt... 

Weg gaan zal het nooit, maar er goed mee om kunnen gaan zal al zoveel beter zijn (voor mezelf).... hoop zo dat het me gaat lukken...........